maandag 25 maart 2024

Virusje twee, pikte ik ook nog even mee


Wie dit virus nu meebracht, geen idee. Misschien kwam het bij miss T vandaan, die toen wij nog bezig waren met het eerste virus te verslaan, al lekker liep te blaffen. Of misschien toch via mijn collega K, die tegenover me zit en al drie weken hoest (en al drie weken, acht uur per dag keelsnoepjes vermaald, maar dat is hierin even bijzaak)

Hoe dan ook, vorige week begon ik wat met hoesten, kriebeltje in de keel, thee met honing en verder niet zeuren. Donderdag hoestte ik al zoveel, dat ik de yoga maar oversloeg, downward dog en dan een hoestbui is geen fijne combi.

Gelukkig gingen uit solidariteit Lief en OudsteDochter ook meedoen, want gedeelde blafhoest is halve smart..... of zoiets. Zaterdag voelde Lief zich brak, Ik dacht nog manflu, want bij hem is het toch altijd net een graadje erger. Maar hoe dan ook, samen met OudsteDochter deed ik wat boodschappen en we bestelden een plint, want na het weghalen van de kast in haar kamer hadden we ineens een wand zonder plint (en dat is niet esthetisch verantwoord). Ik ging er ook helemaal vanuit het ergste al weer gehad te hebben, gewoon verkoudheidje en klaar.

Toch niet, zondagmorgen strompelde ik het bed uit (ongeduldige poes in de vesterbank), blaffend als een zeehond en met een kop vol snot. De katten hebben eten gehad, ik heb een zeer fantasieloos weekmenu in elkaar geflanst, de boodschappen moesten immers besteld worden. En dat was mijn activiteit van de zondag. Getver ik voelde me echt beroerd. Dus halve dag weer in bed gelegen en niet met het gevoel me beter te voelen.

En nu is het maandag, geloof ik, dat ik me toch wat beter voel. Ik hoest minder, correctie ik wil niet hoesten, want mijn hele keel voelt rauw. Mijn stem kraakt, klonk ik gister nog als ma Flodder, vandaag klink ik vooral niet. En verder sleep ik een doos met tissues met me mee.

En de vraag die mij vandaag bezig houd is die van hoeveel snot kan een mens produceren (en ik laat de foto van de prullenbak naast mij maar achterwege). Meer komt er niet meer uit mijn totaal versnotte hersenen.

En dan hoop ik echt dat het morgen weer iets beter gaat, want morgen is het btw-aangifte dag en ik zie werktechnisch een maandelijks terugkerend drama thema.

donderdag 21 maart 2024

Ostara - Lente Equinox

Ostara betekent de komst van het seizoen van vruchtbaarheid en groei; de lente! Ostara is de godin van het lenteseizoen, haar naam slaat op het oosten, de richting waar het licht, de zon, vandaan komt. Ostara is de godin van de stralende morgen, het stijgende licht.



Ostara is een tijd om te zaaien, een tijd waarin we alles wat we ons met Samhain hebben voorgenomen uit beginnen te voeren.
De dagen worden langer, de nachten korter. De zon wint aan kracht en warmte, de aarde krijgt langzam kleur.

Bij de lente equinox krijgt het licht de overhand, want hierna zullen de dagen langer zijn dan de nachten,
Het belangrijkste symbool van Ostara is het ei, dat de vruchtbaarheid in de natuur symboliseert.
Het wijst ons er ook op dat plannen die tijdens de winter op innerlijk niveau werden uitgebroed nu in ons leven in de praktijk kunnen worden uitgevoerd. Mogelijk zetten we nu de stappen in de richting van iets waar we alleen nog maar van hebben gedroomd.
Dit is het feest van het nieuwe leven, nu laten we de winter achter ons en alles wat bij de winter hoort.


Eieren misschien met beschilderingen versierd horen nu op het altaar. Zij geven het ontluiken weer van het leven uit de duisternis, het op borrelen van ideeën uit diep innerlijke niveaus. Eieren zijn het symbool van de vruchtbare godin, vol belofte en potentieel leven.
Niet voor niets is dit feest vernoemd naar de oude Teutoonse Godin Oestre, wiens naam verband houdt met ons moderne woord oestrogeen, voor het hormoon dat de ovulatie stimuleert.

Dit is de tijd van Ostara, godin van licht en vruchtbaarheid.
Ze leert ons in het hier en nu te leven, het heden te eren en om het kind in onszelf te omarmen.


May I go with the love and guidance of the great goddess Ostara and her hare in my heart.
Merry meet, merry part and merry meet again.

Blessed Ostara

maandag 18 maart 2024

werkgedoe en moestuingeluk

 




Het aantal foto's dat ik de afgelopen weken maakte was bedroevend weinig en dat vertelt mij genoeg over mijn energie en veerkracht. Even niet (ruim) aanwezig. Werk bleef rommelig, een mailbox vol met kun je even dit...., ben  je al begonnen met dat....., kun je aangeven wanneer dat klaar is en dit nog buiten mijn normale werkzaamheden. Ik word er niet vrolijker van en voel me nogal overspoeld en dat uit zich bij mij altijd in een gevoel van totale uitputting.

Wat wel een positief ding is, dat de dames beneden mij heel goed hebben begrepen. De eerste week nog met wat drama mopperend bij andere collega's, dat ze niet als hele afdeling kunnen lunchen, omdat er altijd iemand bij de telefoon moet blijven. Maar na een week was ook die lol eraf (of heeft er iemand gezegd dat ze niet zo moeten zeiken) en loopt alles als vanouds.

En ook bloeien de magnolia's en al heb ik er geen in de tuin staan. Ze staan hier wel vlak in de buurt en van een bloeiende magnolia word ik blij, want dat betekent dat het toch echt lente is. Dus ondanks al het werkgedoe, kan ik nog steeds genieten van dit soort kleine dingen.



Maar mijn lamlendigheid verdween gelukkig vandaag, want vanmorgen prikte al vroeg de zon door de wolken heen, was ik vrij en had ik mijn bezorgde boodschappen binnen 10 minuten in de kast staan.
Toen ik in de schuur moest zijn voor kattenzand, zag ik buiten de kweekbak staan, meer het kweekzwembad. En omdat wij denken dat poes gisteravond (per ongeluk - niet voor de lol)  er in gesprongen was, (ze kwam doorweekt binnen, te nat voor het beetje miezer wat er viel) besloot ik die bak maar eens leeg te scheppen.
Ik weet nu ook waarom die bak in een soort zwembad verandert is. We hadden nooit de dopjes in poten, waardoor het water er uit zou kunnen lopen verwijderd. 😊

Ik vond in de schuur nog een volle zak aarde en bedacht dat ik best wat kon zaaien in die bak. Mijn voorraad zaden opgezocht en uitgezocht, iets wat ik al twee weken wilde doen, maar bleef liggen uit gebrek aan energie. In de bak heb ik nu  broccoli en bietjes gezaaid, die ik, als de plantjes groot genoeg zijn, kan uitplanten in de moestuin. 
En ik zag ook dat het al tijd is om tuinbonen en erwten in de volle grond te zaaien, dus ook dat heb ik gedaan. En ineens is het moestuin seizoen nu echt begonnen. Kan ik tenminste weer iedere ochtend voor ik wegga, even kijken of er al iets opkomt/groeit.
En inderdaad door dit bezig zijn, gewoon met m'n handen in de aarde, krijg ik energie, voel ik me weer mezelf.
En dat wil ik nu graag vasthouden.





woensdag 6 maart 2024

Lente kriebels en stekels

 




En ineens is daar zon en zelfs al een paar dagen. Dit had ik gewoon even nodig, want sinds ik zo eigenwijs ben geweest om toch te gaan werken, terwijl ziek melden verstandiger was geweest, merk ik dat mijn herstel heel langzaam gaat. Mijn energieniveau blijft laag. Maar nu met een paar zonnige dagen gaat het wel beter, zon geeft energie, maakt vrolijker en ineens begint ook de moestuin weer langzaam tot leven te komen. De rabarber doet haar best, citroenmelisse is weer een mooi klein plantje en zelfs de lavas komt weer tevoorschijn. Zo langzamerhand moet ik ook kijken wat ik nog aan zaden heb en welke ik erbij moet kopen. Ik ga direct in de grond zaaien, dus niet alvast binnen voorzaaien, want het risico dat poes de zaailingen met de grond gelijk maakt is groot. Van alles wat in de vensterbank staat denkt zij toch dat het kattengras is, maar verder is ze wel lief, hoor.


Kijk, zo zit ik al een paar middagen in de tuin. Uit de wind, vol in de zon en een mok thee erbij, beter begin van het voorjaar kan ik me niet voorstellen.


Dan nog even wat stekeligs tot besluit. Dit stekelig stompje hierboven is wat er nog over is van de reuze cactus van jongste zoon. Toen hij naar de Filipijnen vertrok, heb ik zijn cactus onder mijn hoede genomen en het leek goed te gaan tot ik twee weken geleden 's ochtends naar beneden kwam en cactus geknakt zag liggen. Cactus bleek van binnenuit te rotten en daarbij heeft de actie van poes (aan komen rennen, in de krabpaal springen en met krabpaal en al tegen de pot van cactus aan te glijden) hem zeker geen goed gedaan. Aan vriend goo.gle gevraagd hoe deze cactus te stekken om hem nog te redden. Bij die reddingspoging zat de rot al veel hoger dan ik had gedacht. Dit kleine stukje bleef over en dat moet nu weer gaan wortelen. Ik spreek nu iedere morgen cactus even bemoedigend toe, want ik wil jongste zoon toch wel graag kunnen vertellen dat het gelukt is om cactus te redden.

Dit brengt me gelijk op een ander stekel verhaal, mijn eigen stekels. Het bleek weer nodig te zijn. Ik heb op werk m'n stekels weer eens op gezet om duidelijk mijn grenzen aan te geven. Niets op mijn eigen afdeling, hoor. Het ging om de dames van het bedrijfsbureau, vier hartstikke leuke collega's, maar die ook wel graag de wereld naar hun hand willen zetten. Een taak van het bedrijfsbureau is, om alle telefoontjes die niet meteen via het keuzemenu op de juiste afdeling terechtkomen aan te nemen net als het aannemen van leveringen bij hal 1 en 2.
In geval van nood, onderbezetting door ziekte/vakantie, neemt mijn collega K dit over en als zij er niet is, doe ik dit. Helemaal prima, heb ik geen probleem mee. 
Dus twee weken terug werd ik door een collega van beneden gebeld of ik even kon over nemen in de middagpauze. Helemaal goed, ik ben even zelf gaan eten en heb haar daarna overgenomen. Ik vond mezelf nog een soort van stoer toen ik de roldeur kon openen om even een pallet in ontvangst te nemen.
Alleen de week erna, weer op vrijdag, zelfde verzoek. Terwijl ik toch echt dacht dat ze beneden met z'n drieën zaten, dus elkaar onderling kunnen aflossen. Maar ik was net met iets bezig, dus zei al gauw van is goed. Het was de hele dag toch rustig aan de telefoon en ik deed werk wat ik makkelijk kon neerleggen. Alleen moest ik om 14.00 uur, als mijn werkdag eindigt op de vrijdag, de collega bellen om te vragen of ze inmiddels al terug was op de afdeling, want ik ben ouderwets en als ik iets overneem blijft het mijn verantwoordelijkheid tot ik ben afgelost. De dames denken daar duidelijk anders over, dat blijkt en inderdaad waren ze zelfs met z'n vieren, want ook onze stagiair zat bij hen. |Op vrijdag niets meer gezegd, maar het zat mij dus niet lekker. 
Ik begreep ook wel als ik nu mijn grenzen niet zou aangeven, het hek van de dam was en de dames over mij heen zouden walsen, dus dat heb ik dinsdag toen ik binnenkwam dan ook meteen gedaan. En ik geloof dat de boodschap is overgekomen.
Overigens dit wel even aangegeven bij mijn manager, die vond dat ik het prima had opgelost en mij in deze volledig steunt.
En dat is ook weleens anders geweest.

maandag 19 februari 2024

lastige positie


Dat is wel een beetje de positie waar ik me in bevind op werk. Sinds N. met verlof is, ben ik verantwoordelijk voor een aantal maand-afsluitende administratieve taken, die er voor zorgen dat de directie de maandcijfers krijgt en de belastingdienst onze maandelijkse ob aangifte. Niks mis mee, denk je dan.

Maar vorige week viel ik bijna om, hoofdpijn, koude rillingen. Ik voelde me echt zo niet okay.  (waar ik sowieso al van baalde, want ik-nooit-ziek, lag in december ook al in de lappenmand) En toch gaan werken, want ik moest dingen opstarten/uitvoeren en nee, er is niemand die dit kan, want ik heb geen backup zolang N nog met verlof is. 

En natuurlijk stortte ik in het weekend volledig in. Dacht ik vrijdagmiddag me nog iets beter te voelen, voor het avond was lag ik alweer te rillen op de bank. Zaterdag heb ik niet eens meer de moeite genomen om mijn bed uit te gaan. Nou ja, alleen om even de katten te voeren. Gisteren was nog zo-zo en vandaag gaat het met een beetje hulp van paracetamol best prima. Het huis is weer fris en schoon en dat had ik echt een week laten liggen,

Maar ja, nu morgen. Misschien zou het beter zijn om nog een dagje uit te zieken, maar die tijd kan ik met nu niet veroorloven. Het-Kan-Echt-Niet

Dus ik ga nu de rest van de middag stil op de bak zitten, even zorgen dat ik energie overhoud. En nee, verstandig is dit niet.