kabbelend

 

Geen moeilijke dingen of wilde verhalen. Het leven hier kabbelt een beetje. En dat is heerlijk, na alle ziekte en hersteltijd. Het enige waar ik nu lekker over kan mopperen is, zeer hollands, het weer, want april doet nu zeker wat hij wil. Zat ik vorige week nog met Lief in de middag op een Haags terras, vandaag fietste ik tussen een hagel- en regenbui door naar huis na een bezoekje aan de kleindochters. Hing ik vorige week in mijn kast m'n zomerjurkjes weer naar voren, vandaag was ik blij dat mijn winterjas gewoon nog aan de kapstok hing.

Het is niet dat ik niets deed de afgelopen weken, natuurlijk werden op maandag de boodschappen bezorgd en deed ik een schoonmaakronde door het huis, hing de was buiten, rommelde ik wat in de tuin en haalden we na het avondeten weer eens een ijsje in de dorpsstraat. Het zijn gewoon geen grootse dingen, maar het is wel precies waar ik me heel erg okay bij voel.

Soms is het verschonen van het beddengoed een hele worsteling, als meneer besloten heeft dat hij daar wil liggen en ook blijft liggen.

 

En ook breide ik weer een sokkenpaar af en begon ook meteen weer aan iets nieuws.

Nu kun je wel raden waar ik zo aan verder ga.

Dus ja, een kabbelend leven past wel bij mij.

wijsheid komt met de jaren

 

Natuurlijk ging ik vorige week dinsdag gewoon naar werk. Maar toen ik daar aankwam, het kwartiertje erheen lopen kostte mij al veel te veel energie, wist ik dat dit niet verstandig was. Ik zat voor dood op mijn bureaustoel en collega vroeg ook waarom ik dan ook gekomen was, waarop ik iets uitbracht van btw aangiften. Maar zei ik wel meteen als ik die aangiften heb gedaan, ga ik naar huis.

En dat heb ik ook gedaan, overigens ook met 100% begrip van onze manager, die allang al blij was dat ik de btw er nog even doorheen duwde.

Toen zat ik thuis, beneden op de bank, lamlendig te zijn en dat heb ik lang volgehouden. Ik werd niet beroerder, maar ook niet beter. Nee, dat is niet waar, heel erg langzaam ging het wel beter, hoesten werd eindelijk wat minder. Maar zo zittend op de bank bedacht ik dat ik de paasweekendboodschappen zou laten bezorgen, want ik had geen energie om zelf in een drukke supermarkt te lopen. Ik vond het best decadent, zo zatermiddag werden de boodschappen bezorgd en was ik klaar. Alles in huis om lekker te koken en gezellig met elkaar te (paas)ontbijten.

Verder las ik een boek uit, zette een nieuwe sok op de naalden. De wol van de sweaterdress, die ik ook aan het breien ben, is wat pluizig en dat ging niet fijn met mijn gehoest, dus om toch iets om handen te hebben, dan maar weer een paar sokken. En ook liep ik met Lief een klein rondje langs allemaal bloeiende krentenboompjes. Even om te kijken hoe de conditie erbij stond (bedroevend overigens)

En de titel was wat collega M en ik naar elkaar grapten (en appten), want ook zij was ziek thuis, zij in verband met aanvallen van draaiduizeligheid (ziekte van meniere). Wij beide zijn nogal streng voor onszelf, zolang je niet volledig omvalt, kun je best werken, anders blijft er zo veel liggen, enz. Maar deze keer waren we allebei verstandig (en eerlijk in haar geval kan ze echt niet anders), dus niet er doorheen duwen, maar thuis uitzieken.

Gisteren ben ik dan weer aan het werk gegaan en het viel me niet tegen. De hoeveelheid werk die er op me lag te wachten, viel wel behoorlijk tegen, maar eigenlijk wist ik dat wel, want alleen tijdens de zomervakantie word er een deel van mijn werk overgenomen door een andere collega. En zoals mijn wijze collega M me 'sochtends nog even appte, een achterstand van een week, kun je niet binnen een dag weg werken. En zo is het maar net.

Maar nu hoop ik op die beloofde zomerse zaterdag, dan ga ik de hele dag in de zon zitten, mijn weerstand een boost geven (en rommelen in de moestuin, want heel voorzichtig komt daar ook van alles op).

Virusje twee, pikte ik ook nog even mee

Wie dit virus nu meebracht, geen idee. Misschien kwam het bij miss T vandaan, die toen wij nog bezig waren met het eerste virus te verslaan, al lekker liep te blaffen. Of misschien toch via mijn collega K, die tegenover me zit en al drie weken hoest (en al drie weken, acht uur per dag keelsnoepjes vermaald, maar dat is hierin even bijzaak)

Hoe dan ook, vorige week begon ik wat met hoesten, kriebeltje in de keel, thee met honing en verder niet zeuren. Donderdag hoestte ik al zoveel, dat ik de yoga maar oversloeg, downward dog en dan een hoestbui is geen fijne combi.

Gelukkig gingen uit solidariteit Lief en OudsteDochter ook meedoen, want gedeelde blafhoest is halve smart..... of zoiets. Zaterdag voelde Lief zich brak, Ik dacht nog manflu, want bij hem is het toch altijd net een graadje erger. Maar hoe dan ook, samen met OudsteDochter deed ik wat boodschappen en we bestelden een plint, want na het weghalen van de kast in haar kamer hadden we ineens een wand zonder plint (en dat is niet esthetisch verantwoord). Ik ging er ook helemaal vanuit het ergste al weer gehad te hebben, gewoon verkoudheidje en klaar.

Toch niet, zondagmorgen strompelde ik het bed uit (ongeduldige poes in de vesterbank), blaffend als een zeehond en met een kop vol snot. De katten hebben eten gehad, ik heb een zeer fantasieloos weekmenu in elkaar geflanst, de boodschappen moesten immers besteld worden. En dat was mijn activiteit van de zondag. Getver ik voelde me echt beroerd. Dus halve dag weer in bed gelegen en niet met het gevoel me beter te voelen.

En nu is het maandag, geloof ik, dat ik me toch wat beter voel. Ik hoest minder, correctie ik wil niet hoesten, want mijn hele keel voelt rauw. Mijn stem kraakt, klonk ik gister nog als ma Flodder, vandaag klink ik vooral niet. En verder sleep ik een doos met tissues met me mee.

En de vraag die mij vandaag bezig houd is die van hoeveel snot kan een mens produceren (en ik laat de foto van de prullenbak naast mij maar achterwege). Meer komt er niet meer uit mijn totaal versnotte hersenen.

En dan hoop ik echt dat het morgen weer iets beter gaat, want morgen is het btw-aangifte dag en ik zie werktechnisch een maandelijks terugkerend drama thema.

Ostara - Lente Equinox

Ostara betekent de komst van het seizoen van vruchtbaarheid en groei; de lente! Ostara is de godin van het lenteseizoen, haar naam slaat op het oosten, de richting waar het licht, de zon, vandaan komt. Ostara is de godin van de stralende morgen, het stijgende licht.

Ostara is een tijd om te zaaien, een tijd waarin we alles wat we ons met Samhain hebben voorgenomen uit beginnen te voeren.
De dagen worden langer, de nachten korter. De zon wint aan kracht en warmte, de aarde krijgt langzam kleur.

Bij de lente equinox krijgt het licht de overhand, want hierna zullen de dagen langer zijn dan de nachten,
Het belangrijkste symbool van Ostara is het ei, dat de vruchtbaarheid in de natuur symboliseert.
Het wijst ons er ook op dat plannen die tijdens de winter op innerlijk niveau werden uitgebroed nu in ons leven in de praktijk kunnen worden uitgevoerd. Mogelijk zetten we nu de stappen in de richting van iets waar we alleen nog maar van hebben gedroomd.
Dit is het feest van het nieuwe leven, nu laten we de winter achter ons en alles wat bij de winter hoort.

Eieren misschien met beschilderingen versierd horen nu op het altaar. Zij geven het ontluiken weer van het leven uit de duisternis, het op borrelen van ideeën uit diep innerlijke niveaus. Eieren zijn het symbool van de vruchtbare godin, vol belofte en potentieel leven.
Niet voor niets is dit feest vernoemd naar de oude Teutoonse Godin Oestre, wiens naam verband houdt met ons moderne woord oestrogeen, voor het hormoon dat de ovulatie stimuleert.

Dit is de tijd van Ostara, godin van licht en vruchtbaarheid.
Ze leert ons in het hier en nu te leven, het heden te eren en om het kind in onszelf te omarmen.

May I go with the love and guidance of the great goddess Ostara and her hare in my heart.
Merry meet, merry part and merry meet again.

Blessed Ostara

werkgedoe en moestuingeluk

 

Het aantal foto's dat ik de afgelopen weken maakte was bedroevend weinig en dat vertelt mij genoeg over mijn energie en veerkracht. Even niet (ruim) aanwezig. Werk bleef rommelig, een mailbox vol met kun je even dit...., ben  je al begonnen met dat....., kun je aangeven wanneer dat klaar is en dit nog buiten mijn normale werkzaamheden. Ik word er niet vrolijker van en voel me nogal overspoeld en dat uit zich bij mij altijd in een gevoel van totale uitputting.

Wat wel een positief ding is, dat de dames beneden mij heel goed hebben begrepen. De eerste week nog met wat drama mopperend bij andere collega's, dat ze niet als hele afdeling kunnen lunchen, omdat er altijd iemand bij de telefoon moet blijven. Maar na een week was ook die lol eraf (of heeft er iemand gezegd dat ze niet zo moeten zeiken) en loopt alles als vanouds.

En ook bloeien de magnolia's en al heb ik er geen in de tuin staan. Ze staan hier wel vlak in de buurt en van een bloeiende magnolia word ik blij, want dat betekent dat het toch echt lente is. Dus ondanks al het werkgedoe, kan ik nog steeds genieten van dit soort kleine dingen.

Maar mijn lamlendigheid verdween gelukkig vandaag, want vanmorgen prikte al vroeg de zon door de wolken heen, was ik vrij en had ik mijn bezorgde boodschappen binnen 10 minuten in de kast staan.

Toen ik in de schuur moest zijn voor kattenzand, zag ik buiten de kweekbak staan, meer het kweekzwembad. En omdat wij denken dat poes gisteravond (per ongeluk - niet voor de lol)  er in gesprongen was, (ze kwam doorweekt binnen, te nat voor het beetje miezer wat er viel) besloot ik die bak maar eens leeg te scheppen.

Ik weet nu ook waarom die bak in een soort zwembad verandert is. We hadden nooit de dopjes in poten, waardoor het water er uit zou kunnen lopen verwijderd. 😊

Ik vond in de schuur nog een volle zak aarde en bedacht dat ik best wat kon zaaien in die bak. Mijn voorraad zaden opgezocht en uitgezocht, iets wat ik al twee weken wilde doen, maar bleef liggen uit gebrek aan energie. In de bak heb ik nu  broccoli en bietjes gezaaid, die ik, als de plantjes groot genoeg zijn, kan uitplanten in de moestuin. 

En ik zag ook dat het al tijd is om tuinbonen en erwten in de volle grond te zaaien, dus ook dat heb ik gedaan. En ineens is het moestuin seizoen nu echt begonnen. Kan ik tenminste weer iedere ochtend voor ik wegga, even kijken of er al iets opkomt/groeit.

En inderdaad door dit bezig zijn, gewoon met m'n handen in de aarde, krijg ik energie, voel ik me weer mezelf.

En dat wil ik nu graag vasthouden.